Αυτογνωσία και Εσωτερική γαλήνη

Αυτή την περιγραφή την έχουν καταγράψει πολλοί άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τις εσωτερικές τους διεργασίες σε ομάδες.

Πώς θα παρατηρούσαμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζαμε από αυτόν;

Μια απλή και αποτελεσματική μέθοδος, παιχνίδι καλύτερα, είναι να χωρίσουμε τον εαυτό μας στη μέση και έτσι τώρα θα έχουμε δυο κομμάτια έτοιμα να ανταλλάξουν εμπειρίες μεταξύ τους. Σε αυτή την πίστα λοιπόν του παιχνιδιού φτάνουμε μόνο με ένα όχημα με τη συνείδηση σε επαγρύπνηση όλη μας την ημέρα. Tρώμε πρωινό και η συνείδησή μας θα νιώθει εκείνη την στιγμή ότι τρώει, ότι πίνει τον χυμό και τον καφέ της. Εάν ο νούς μας πάει να πάρει τη συγκέντρωση μας από αυτές τις στιγμές, εμείς θα τον αφήσουμε να μας ξεγελάσει, όντες συνειδητοί, θα παραμείνουμε σε αυτό που κάνουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Υιοθετώντας την άσκηση του παρατηρητή που είναι η συνείδηση και του παρατηρούμενου που είναι οι δραστηριότητές μας εξωτερικές και εσωτερικές, μαθαίνουμε να αποταυτιζόμαστε από οποιαδήποτε κατάσταση συμβαίνει στη ζωή μας.

Την παρατηρούμε σαν θεατής και κρατάμε αυτά που θέλουμε και πετάμε αυτά που δεν θέλουμε. Με αυτό τον τρόπο γινόμαστε ολοένα και πιο συνειδητοί απέναντι στην ίδια μας την ζωή, την εξέλιξή μας σε όλα τα επίπεδα και στην σωστή για εμάς επιλογή τρόπου ζωής γεμάτου θετικές συνήθειες, υγεία και ευτυχία η οποία πηγάζει από μέσα μας δίχως φόβους και ανασφάλειες. Η ευτυχία της ύπαρξης.

Έτσι σταδιακά την επόμενη φορά που ίσως κάποιος δεν σου φερθεί όπως σου αρέσει αντί να ταυτιστείς με αυτά που λέει, να θυμώσεις και να αρχίσεις να φωνάζεις και να χάνεις το δίκιο σου, εσύ απλά παρατήρησε αυτό το αίσθημα θυμού που αναβλύζει από μέσα σου. Άφησε το, κοίταξε εάν ισχύουν αυτά που ειπώνονται για εσένα και αν όχι τότε απάντησε με ηρεμία και βάλτον στην θέση του γιατί μάλλον μιλούσε για προηγούμενη εμπειρία και δεν ηταν παρών σε αυτά που έλεγε για εσένα.

Η αίσθηση οτι είμαστε πάνω από τους άλλους, η πίστη ότι όλα γυρίζουν γύρω μας, μα αυτή είναι η μεγαλύτερη ουτοπία. Η αυτοπαρατήρηση γίνεται μέσα στη ζωή και όχι στην απομόνωση. Το σχολείο μας είναι η ζωή.

Αν νομίζουμε οτι καταφέραμε κάποια πρόοδο σε έναν τομέα, θα έλθει η ίδια η ζωή για να δώσουμε τις ¨εξετάσεις¨ μας και να αποδείξουμε την αλήθεια των ισχυρισμών μας. Νομίζουμε οτι αυξήσαμε την ηρεμία μας; Θα μας συμβούν ¨τυχαία¨ περιστατικά  όπου θα κληθούμε να παραμείνουμε ήρεμοι και η αντοχή μας θα δοκιμαστεί. Έτσι λοιπόν μετά από αυτές τις εξετάσεις θα γνωρίζουμε την πραγματική μας πρόοδο και όχι την φανταστική. Όλη η διαδικασία γίνεται σταδιακά, αρχίζουμε να αυτοπαρατηρούμαστε και να κοιτάμε τον εαυτό μας από ασυνήθιστες ¨οπτικές γωνίες¨, παρακολουθούμε τα αισθήματα και τις σκέψεις μας ενώ κάνουμε οτιδήποτε άλλο.

Παρατηρούμε για παράδειγμα τις σκέψεις μας αλλά ταυτόχρονα και τα συναισθήματα που ενδεχομένως τις καθοδηγούν. Με αυτό τον τρόπο μπαίνουμε στο υποσυνείδητό μας και σιγά σιγά αυξάνουμε το χρόνο αυτής της ενδοσκόπησης ώστε κάποτε να γεμίσουμε ολόκληρη τη μέρα μας με αυτήν. Είναι ένα είδος συνεχόμενης αυτοσυγκέντρωσης.

Η αυτοπαρατήρηση είναι ο θάνατος της πληθώρας των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων που κυριαρχούσαν στην ζωή σου ανέκαθεν. Όταν παρατηρείς τον εαυτό σου, το σωστό θα αρχίσει να πραγματοποιείται ενώ ό,τι δεν είναι σωστό για εσένα θα αρχίσει να διαλύεται.