Δέσμευση και Αληθινή Αγάπη | Μπορεί να συνυπάρξει;

Άραγε μπορεί να συνυπάρξει η Δέσμευση με την Αληθινή Αγάπη;

Τι εννοούμε τελικά με τον όρο «Αληθινή αγάπη», το έχουμε σκεφτεί;

Ή απλά παπαγαλίζουμε τη λέξη “Σε Αγαπώ” χωρίς καμία συναίσθηση; Και παρακάτω;

Όποιος αγαπά είναι φυσιολογικό να δεσμεύεται με τον ανθρωπό του, διαφορετικά ή Αληθινή αγάπη δεν υπάρχει;! Πολλά ερωτήματα μπορούν να μας δημιουργηθούν γύρω από ένα τόσο σημαντικό και πολύπλευρο θέμα.

Δύο άνθρωποι μπορούν να φέρουν την πληρότητα των ανώτερων, πραγματικών εαυτών τους μέσα σε μία ρομαντική σχέση, αλλά οι περισσότεροι προβάλουμε τις ανάγκες μας.

Όταν η ανάγκη κυριαρχεί πάνω στην αγάπη, τότε σπάει η λεπτή κλωστή του πνεύματος της.

Τι εννοώ με αυτο;

Στην αρχή της ερωτικής σχέσης σε ένα λεπτότερο επίπεδο, έρχονται κοντά οι αντιλήψεις δύο ανθρώπων. Δεν είναι απλά η προσπάθεια να κερδίσουμε ο ένας την καρδιά του άλλου. Σε αυτό το πειραματικό στάδιο, δύο άνθρωποι αποφασίζουν αν θα ζήσουν μια καινούρια πραγματικότητα.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το στάδιο, επανασυνδεόμαστε με την καρδιά και το πνεύμα μας. Αφυπνίζεται η δύναμη μας και αισθανόμαστε «ένα» με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτή είναι η αρχή και η μεγάλη ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τον ανώτερο μας εαυτό. Να συνδεθόυμε με το πνεύμα μας, ώστε να ζήσουμε ευτυχισμένοι μέσα στην ευδαιμονία.

Όμως έκει τις περισσότερες φορές, μετά από ένα μικρό διάστημα, αρχίζουμε να προβάλλουμε τις ανάγκες μας πάνω στον άλλον. Εκεί περιμένουμε να μας τις καλύψει. Σε περίπτωση που δεν γίνει, τότε τελειώνει και η σχέση. Βγαίνει μπροστά το περιορισμένο «εγώ» και αναλαμβάνει τα ηνία!

Η ανάγκη υποδηλώνει μια έλλειψη μέσα μας. Ένα κομμάτι που λείπει και θέλουμε να το συμπληρώσει ο άλλος. Για παράδειγμα,  ένας άνδρας αναζητά να βρεί μια γυναίκα που θα του προσφέρει τρυφερότητα, φροντίδα, παρηγοριά. Ο λόγος είναι ότι δυσκολεύεται να τα βρεί μέσα του. Αντίστοιχα μια γυναίκα, ζητά να βρει σε έναν άνδρα προστασία, δύναμη και σθένος.  Έτσι αισθάνονται ότι ολοκληρώνουν ο ένας τον άλλον.

Η ανάγκη έχει την ικανότητα να δημιουργεί ισχυρές ψευδαισθήσεις.

Κανείς μα κανείς, δεν μπορεί να μπεί μέσα μας και να αντικαταστήσει ένα κομμάτι που λείπει! 

H  φροντίδα και η προστασία είναι δανεική εάν τα δύο φύλλα δεν μάθουν και κατανοήσουν αυτές τις ιδιότητες. Στην ρομαντική σχέση μπορεί να γίνει κανείς ότι αντιλαμβάνεται. Όλα είναι θέμα πρόθεσης. Θα επιδέσει απλώς τις εσωτερικές του ανάγκες ή θα προσπαθήσει να τις θεραπέυσει;

Όταν φεύγει αυτή η πρώτη έκσταση και φλόγα και εμφανίζεται το «εγώ», ο πλαστός εαυτός εξακολουθεί να διαλέγει τον τρόπο ζωής που γνωρίζει.

Το ερωτκό πάθος ωθεί τον άνθρωπο να υπερβέι το εγώ, αλλά δεν εξαφανίζει τις ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα της αμφιβολίας και η ασυμφωνία χαρακτήρων. Η σχέση λαμβάνει τέλος όταν ο ένας ή ο άλλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ανάγκες του δεν πρόκειται να καλυφθούν.

Η κάθε απειλή που προκύπτει μέσα στις σχέσεις είναι μια σκιά από το παρελθόν. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε στο παρόν. Η μνήμη είναι το μόνο που προβάλει τον φόβο πάνω στο παρόν. Παίρνει πολύ χρόνο ώσπου να μάθει κάποιος να αμύνεται στον κόσμο που ζεί. Ο λόγος είναι, ότι έχουμε όλοι εγκαταλείψει από καιρό την αφοβία του νεογέννητου και έχουμε αναπτύξει ικανότητες επιβίωσης.

Όταν ο έρωτας μας ζητά να δεσμευτούμε, θεωρούμε ασυνείδητα ότι αυτή η απόφαση θα επηρεάσει την επιβίωσή μας. Η αμφιβολία και η δυσπιστία πρός το αγαπημένο πρόσωπο, αντανακλά τη δική μας πεποίθηση.  Έτσι ο φόβος μας γίνεται βιώμα. Ότι η επιβίωση δεν είναι δυνατή χωρίς άμυνες. Όταν η αληθινή αγάπη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας, τότε οι ανάγκες δεν θα είναι τόσο οδυνηρές. Θα υπάρχει χώρος μέσα μας για να δεχτουμε τον αγαπημένο μας.

Όλοι έχουμε την τάση να επιθημούμε διάφορες εκδοχές της αγάπης.

Μερικές από αυτές τις εκδοχές είναι:

• Σε αγαπώ εαν με αγαπάς και εσύ.

• Σε αγαπώ αν παραμείνεις όπως είσαι τώρα.

Η αγάπη είναι «Μία» και δίνει στον ανθρωπό μας, την ελευθερία να είναι ο εαυτό του.  Αντιθέτως, η δέσμευση ζητά συμμόρφωση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.

Η αγάπη δεν προβάλλει απαιτήσεις!

Η δέσμευση εκφράζει μια ¨φοβερή¨ απαίτηση ‘κάνε με να νιώσω ολοκληρωμένος’.

Εδώ έρχεται το εξής ερώτημα. Πως να διατηρήσει κανείς την αφοσίωση και την πίστη μέσα σε μία σχέση ή γάμο; Χωρίς να υποκύψει στη δυσαρέσκεια και τη δέσμευση;

Αυτό που απαιτείται είναι μία κατάσταση μη δέσμευσης, δηλαδή μια κατάσταση ελευθερίας. Ελευθερίας που όμως συντηρεί και αυξάνει την αγάπη για τον άλλον. Η απομάκρυνση επιτυνχάνεται με την αδιαφορία, ενώ η μη δέσμευση με το να επιτρέπουμε στον άλλον να είναι ο εαυτός του.

Όσο πιο μη “δεσμευμένοι” είμαστε, τόσο πιο πολύ μπορούμε να αγαπήσουμε. Η δέσμευση είναι ένα είδος εξάρτησης βασισμένη στο εγώ. Η αληθινή αγάπη είναι η δέσμευση βασισμένη στο πνεύμα. Το εγώ έχει ανάγκες.  Διψάει για αποδοχή.  Το πνεύμα θέλει να χαρίζει ευτυχία.

Από τη στιγμή που δούμε τον εαυτό μας μέσα από αυτό το πρίσμα, η σχέση θα γίνει ιερή (δυνατή). Θα απελευθερωθούμε από κάθε φόβο και αμφιβολία και θα είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στην σχέση μας! 

Ναμαστε!