Θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ αληθινή και ταυτόχρονα όμορφη και εκπαιδευτική ιστορία του Χόρχε Μπουκάι, η οποία μου προκάλεσε διάφορα ανάμεικτα συναισθήματα για την ζωή που προσπαθούν οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς να ζήσουν, συνήθως δηλαδή τις ζωές των άλλων.
Η παρακάτω ιστορία κρύβει μέσα της μία πεποίθηση η οποία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και μας καθοδηγεί , «Αξίζει μόνο ότι επιτυνχάνεται με κόπο». Γιατί θα πρέπει να το πιστεύουμε αυτό και να δυσκολεύουμε τόσο πολύ την ζωή μας και κατά επέκταση και όλων των ανθρώπων;
Ίσως να ήταν καλύτερα να αντικαταστήσουμε αυτό το ριζωμένο πιστεύω μας με αυτή την εσωτερική μας πεποίθηση οτι «αξίζει να ζώ τις εμπειρίες που με κάνουν εμένα ευτυχισμένο και δημιουργικό»;
Τι λετε;
Τι λετε;
Η ιστορία ξεκινά…
“” «Σύνδρομο των στενών παπουτσιών»
Ένας άντρας μπαίνει σ’ ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας ευγενικός υπάλληλος τον πλησιάζει:
«Τι θα θέλατε, παρακαλώ;»
«Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια σαν εκείνα στη βιτρίνα.»
«Βεβαίως. Τι νούμερο φοράτε; Για να δω… Σαράντα ένα;»
«Όχι. Θέλω τριάντα εννιά, παρακαλώ.»
«Συγνώμη, κύριε. Πάνε είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Το νούμερο σας μάλλον είναι σαράντα ένα ή σαράντα. Αποκλείεται να είναι τριάντα εννιά.» «Το τριάντα εννιά, παρακαλώ.»
«Συγνώμη πάλι, αλλά επιτρέψτε μου να σας μετρήσω το πόδι.»
«Μετρήστε όσο θέλετε, όμως, εγώ θέλω ένα ζευγάρι παπούτσια νούμερο τριάντα εννιά.»
Ο πωλητής βγάζει ένα περίεργο εργαλείο για τη μέτρηση του ποδιού και με ικανοποίηση δηλώνει:
«Βλέπετε; Όπως σας το έλεγα: σαράντα ένα!»
«Δεν μου λέτε, εσείς θα πληρώσετε τα παπούτσια ή εγώ;»
«Εσείς.»
«Λοιπόν, τότε μπορείτε να μου φέρετε το τριάντα εννιά νούμερο, σας παρακαλώ;»
Ο πωλητής, έκπληκτος αλλά συμβιβασμένος, πάει να φέρει το νούμερο τριάντα εννιά. Στο δρόμο καταλαβαίνει τι έχει συμβεί. Τα παπούτσια μάλλον δεν είναι για τον ίδιον, θα θέλει να τα κάνει δώρο.
«Ορίστε, κύριε, μαύρο χρώμα, τριάντα εννιά νούμερο.»
«Μου δίνεται το κόκαλο;»
«Μα, θα τα φορέσετε;»
«Φυσικά.»
«Είναι για εσάς;»
«Ναι, για μένα είναι. Μου δίνετε το κόκαλο;»
Το κόκαλο είναι απαραίτητο για να καταφέρει να χώσει το πόδι του μέσα σ’ εκείνο το παπούτσι. Ύστερα από πολλή προσπάθεια και γελοίες στάσεις, ο πελάτης καταφέρνει να χώσει τα πόδια του στα παπούτσια. Με μορφασμούς πόνου κάνει μερικά βήματα πάνω στο χαλί, με αυξανόμενη δυσκολία.
«Ωραία. Θα τα πάρω.»
Ο πωλητής, και μόνο που σκέφτεται τα δάχτυλα του πελάτη στριμωγμένα μέσα στο τριάντα εννιά νούμερο, νιώθει να πονάνε τα δικά του πόδια.
«Να σας τα τυλίξω;»
«Όχι, ευχαριστώ. Θα τα φορέσω.»
Ο πελάτης βγαίνει από το κατάστημα και περπατάει, όπως όπως, τα τρία οικοδομικά τετράγωνα ώς τη δουλειά του. Είναι ταμίας σε μια τράπεζα. Στις τέσσερις το απόγευμα, ύστερα από έξι ώρες και βάλε όρθιος μέσα σ’ εκείνα τα παπούτσια, το πρόσωπο του είναι παραμορφωμένο, τα μάτια του κατακόκκινα και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του.
Ο συνάδελφος του στο διπλανό ταμείο τον παρακολουθεί όλο το απόγευμα και ανησυχεί.
«Μα τι έχεις; Δεν αισθάνεσαι καλά;»
«Μην ανησυχείς, είναι τα παπούτσια.»
«Τι συμβαίνει με τα παπούτσια;»
«Με σφίγγουν.»
«Γιατί; Βράχηκαν;»
«Όχι, είναι δύο νούμερα μικρότερα απ’ αυτά που φοράω.»
«Ποιανού είναι;»
«Δικά μου.»
«Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν σε πονάνε τα πόδια;»
«Μ’ έχουν πεθάνει στον πόνο.»
«Τότε;»
«Θα σου εξηγήσω» λέει, ξεροκαταπίνοντας.
«Εγώ στη ζωή μου δεν έχω μεγάλες απολαύσεις. Στην πραγματικότητα, τον τελευταίο καιρό, οι ευχάριστες στιγμές μου είναι ελάχιστες.»
«Και λοιπόν;»
«Μ’ αυτά τα παπούτσια υποφέρω. Πονάω φρικτά, είναι αλήθεια… Όμως, σε λίγες ώρες, όταν θα φτάσω σπίτι μου και θα τα βγάλω…Φαντάζεσαι τι ηδονή θα νιώσω; Απόλαυση, αδερφέ μου, απόλαυση!» “””
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χορχέ Μπουκάι με τίτλο «Να σου πώ μια ιστορία»
Σας θυμίζει κάτι; Μοιάζει τρέλα, σωστά;
Η άποψη και το πιστεύω μου πάνω σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα που έχει δημιουργηθεί στην κουλτούρα μας είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πραγματικά πολύτιμο για εμάς, για την δική μας καρδιά, το δικό μας νου και σώμα που να μπορεί να αποκτηθεί με το ζόρι.
Ανοίξτε την καρδιά και το μυαλό σας και δείτε τι έχουν να σας πούν, τι σας φοβίζει και δεν βγάζετε στην επιφάνεια τον πραγματικό φωτεινό εαυτό σας;
Δουλέψτε με τους φόβους σας ώστε να φωτιστούν και να μην υπάρχουν πια, και τότε θα δείτε τον πραγματικό υπέροχο εαυτό σας λαμπερό και γεματό όρεξη για το υπέροχο δώρο της ζωής που μας έχει δοθεί τόσο απλόχερα!
Τα πάντα βρίσκονται μέσα μας, όχι κάπου έξω.
ΝΑΜΑΣΤΕ
Περισσότερα σχετικά άρθρα θα βρείτε παρακάτω:
- Μαθαίνοντας να ακούμε την καρδιά μας.
- Οι 5 αρχές του Ρέικι στην γλώσσα της καθημερινότητας.
- Πως να μάθουμε στα παιδιά να ακούν την καρδιά και την ψυχή τους.
- Δέσμευση και Αληθινή Αγάπη | Μπορεί να συνυπάρξει;
- Συγχώρεση | Η θεραπεία της ψυχής μας!
- Ψυχολογία Εφήβων και Ρέικι,
- Οι αιτίες της ασθένειας και η Ολιστική προσέγγιση του Ρέικι.
- Ο Νόμος της Πίστης και η θεραπεία μέσω της Προσευχής,
- Μοναξιά και Μοναχικότητα.
- Η δύναμη της λέξης “ευχαριστώ” και η ευγνωμοσύνη
- Το υποσυνείδητο και η αυτοπεποίθηση
Author Info
Σχόλια