Τα παιδιά και ο Κορονοϊός

Τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου τα οποία αξίζουν και είναι απαραίτητο να χειροκροτήσουμε και να τους πούμε ένα μεγάλο μπράβο. Αυτοί οι μικροί και ταυτόχρονα μεγάλοι ήρωες καλούνται να διαχειριστούν μια κατάσταση η οποία δεν ταιριάζει καθόλου με τις ανάγκες ανάπτυξής τους. Όλος ο κόσμος τους έχει γυρίσει ανάποδα. Δυστυχώς όμως για τους περισσότερους η φράση «παιδί είναι δεν καταλαβαίνει και πολλά» είναι ευρέως διαδεδομένη.

Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι παιδί, αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει πολλά περισσότερα από όσα εμείς πιστεύουμε. Τα παιδιά έχουν αναπτυγμένη την ενσυναίσθησή τους και αντιλαμβάνονται τα πάντα σε πολύ δυνατό βαθμό απλά επειδή δεν είναι ενήλικες δεν μπορούν να τα εξηγήσουν με τη λογική.

Ο λόγος που τα παιδιά έχουν ανεπτυγμένη την ενσυναίσθησή τους και συντονίζονται άμεσα με τις συνθήκες και το περιβάλλον στο οποίο ζουν είναι ο τρόπος που το πρωταρχικο ένστικτο της επιβίωσης τα προστατεύει.

Η τωρινή λοιπόν κατάσταση με τον Κορονοϊό βρήκε τα παιδιά όπως και εμάς τους μεγάλους απροετοίμαστους. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία καλείται να μείνει μέσα σε διαμερίσματα κάτι που στερεί στα παιδιά την δυνατότητα κίνησης και την επαφή με τα ερεθίσματα από το εξωτερικό περιβάλλον που τόσο έχουν ανάγκη. Ξαφνικά δεν μπορούν να δούν τον παππού και την γιαγιά, τον θείο ή την θεία και τα ξαδέρφια τους. Το σχολείο και τους αγαπημένους τους φίλους.

Στερούνται το παιχνίδι με συνομηλίκους, την ρουτίνα και την ασφάλεια της ζωής τους. Αυτής που τους ήταν οικεία και ένιωθαν προστατευμένοι και όμορφα μέσα σε αυτήν. Τα παιδιά αυτά καλούνται να προσαρμοστούν σε μία εικονική σχολική κοινότητα η οποία φυσικά δεν έχει μόνο δυσκολίες αλλά και πολλές πρακτικές. Ταυτόχρονα κοιτάζουν τους γονείς και τους βλέπουν να είναι γεμάτοι άγχος, μπροστά στην τηλεόραση συνέχεια και να αναπαράγουν τα νέα σχετικά με τα κρούσματα και τους θανάτους.

Συνεχώς συζητήσεις που αφορούν αυτό το θέμα με τον Κορονοϊό.

Το καθένα από τα παραπάνω, πόσο μάλλον ο συνδιασμός αυτών, είναι ένας μεγάλος παράγοντας δημιουργίας συναισθηματικού στρες.

Διότι πέρα από τα οφέλη που έχουν προκύψει όπως ο χρόνος μαζί με τους γονείς, πιο χαλαροί ρυθμοί και ξεκούραση είναι σημαντικότατο να μην αγνοήσουμε ή να υποτιμήσουμε τα αρνητικά και σαφώς δυσάρεστα συναισθήματα που ίσως αναδυθούν στην επιφάνεια. Τα παιδιά μας μιλούν για αυτά που νιώθουν αλλά πολλές φορές δεν είναι όλες τις φορές εύκολο να τα ακούσουμε και να τα αφουγκραστούμε.

-> Οπότε πως μιλούν τα παιδιά; Μέσω της συμπεριφοράς τους.

-> Ποιές είναι εκείνες οι συμπεριφορές που δείχνουν ότι και εκείνα προσπαθούν να βρούν και να μάθουν τρόπους να διαχειριστούν αυτά που βιώνουν;

-> Ή ότι κάποιες φορές ξεχειλίζουν από το συναίσθημα;

-> Ίσως να έχουν δυσκολία ύπνο το βράδυ,

-> Η διατροφή τους να έχει επηρεαστεί να θέλουν να τρώνε λιγότερο ή και περισσότερο,

-> Να έχουν μία έντονη προσκόλληση με έναν από τους δύο γονεις ή και τους δύο. Να μην θέλουν να μένουν καθόλου μόνα τους.

-> Να ρωτάνε συνέχεια τα ίδια πράγματα, πάλι και πάλι για τον κορονοϊό, πότε θα δούν τον παππού και την γιαγιά, πότε θα πάνε σχολείο, πότε θα πάνε στις παιδικές χαρές και στους αγαπημένους τους παιδότοπους με τους φίλους τους.

-> Να είναι πιο νωχελικά,

-> Να αρνούνται να βγούν για ένα περπάτημα,

-> Να μην θέλουν να κάνουν μπάνιο και να μην βγάζουν τις πυτζάμες όλη μέρα,

-> Και τέλος μπορεί να τα δείτε να παίζουν παιχνίδια που έχουν να κάνουν με θάνατο, με κάποιον σούπερ ήρωα, με καταστροφές ή να παίζουν πολύ το μωράκι και να φτιάχνουν εικόνες από αυτά που τους λείπουν και θέλουν να ξαναζήσουν.

Έχει μεγάλη και ιδιαίτερη σημασία να τα παρατηρήσουμε και να τα αναγνωρίσουμε εμείς πρώτα γιατί ύστερα θα είναι πιο εύκολο και για τα ίδια τα παιδιά να δώσουν την υπόσταση στα συναισθήματά τους. Αναγνωρίζοντας τη σημασία αυτών των συμπεριφορών μπορούμε να είμαστε δίπλα τους βοηθητικοί και υποστηριχτικοί αντί να μας κατακλύσει το άγχος και έτσι να θυμώσουμε και να απογοητευτούμε πολύ μαζί τους. Ας προσπαθούμε εκείνη τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνει και εξελλίσεται μια τέτοια στιγμή, να παίρνουμε μια βαθιά αναπνοή και να διαβάζουμε την καρδούλα τους και τα συναισθήματα τους που φωνάζουν.

Όντας συναισθηματικά διαθέσιμοι οι ίδιοι, το παιδί αυτόματα μπορεί να νιώσει πιο ήσυχο γιατί εμπιστεύεται εμάς ότι θα το φροντίσουμε να είναι προστατευμένο.